Zeven jaar later kreeg ik een envelop voor mijn verjaardag: een roze van mijn moeder. En wat zat daarin?
Twee kaartjes voor een film in de vernieuwde schouwburg. Welke? Verrassend, geen Chanel. Geen Gabrielle Bonheur en geen Karl Lagerfeld. Dior and I over Christian Dior, modehuis Dior en vooral creative director Raf Simons.
De film in een woord: chapeau. Ik kan het niet anders verwoorden, maar ik was geboeid. Van begin tot eind en wat was ik blij dat er geen pauze tussen zat. Dat ik de film in een keer kon uitkijken, de acht weken durende weg naar de eerste haute couture collectie. Wat krijg ik de kriebels als ik die gepassioneerde vrouwen alles met de hand zie maken en waarbij de laatste minuten cruciaal zijn om een stuk af te krijgen. Waar nachten worden doorgehaald met koffie, veel koffie, om de hele nacht een strook kraaltjes van een jurk te halen. En waar je bijna de geur van bloemen zelf kunt ruiken in de theaterzaal, terwijl de bloemen natuurlijk alleen op beeld getoond worden als decor voor de haute couture show. De lach van Anna Wintour, de bewondering van het publiek, de vreugde en het verdriet van de vrouwen en mannen uit het atelier en de tranen van Raf Simons en zijn rechterhand Pieter Mulier tijdens de show. Waarbij Raf dan toch zijn ronde over de catwalk liep en de zes modellen toch nog voorliet (die hij uit enthousiasme bijna was voorgegaan). Op naar nog vele mooie collecties en documentaires. Jullie hebben er een trouwe kijker bij.
Heb jij de film nog niet gezien? Bekijk de trailer dan hier.
Kyra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten